De Laatste Lift
Lena had een hekel aan werken tot laat, maar als receptionist in een oud kantoorgebouw had ze geen keus. Het was al middernacht toen ze eindelijk haar tas pakte en richting de lift liep. Het gebouw was stil, op het zachte gezoem van de tl-lampen na.
Ze drukte op de knop. Ping. De liftdeuren openden langzaam. Ze stapte in en drukte op de knop voor de begane grond. De deuren sloten, en de lift begon te bewegen.
Maar halverwege stopte hij plotseling.
Lena kreunde gefrustreerd. "Natuurlijk, net nu ik naar huis wil." Ze drukte op de knoppen, maar er gebeurde niets. De noodknop gaf alleen een statisch geluid.
Toen, uit het niets, hoorde ze ademhaling.
Langzaam keek ze op naar de spiegel in de lift.
Achter haar stond iemand.
Haar adem stokte. Ze draaide zich razendsnel om, maar de lift was leeg. De deur bleef gesloten.
Ze keek weer in de spiegel. Daar stond de figuur nog steeds: lang, met een verwrongen glimlach en zwarte ogen die haar leken te doorboren.
De lichten in de lift begonnen te knipperen. De ademhaling werd luider. Lena voelde haar lichaam verstijven. Ze wilde schreeuwen, maar haar stem faalde.
Toen, met een sissend geluid, begon de figuur te bewegen. Langzaam tilde hij een hand op en wees naar haar.
De lift begon opeens weer te zakken.
Maar op de display boven de deur stond geen nummer meer.
Alleen één woord: "KELDER"
De deuren schoven open. Maar er was geen uitgang, geen garage, geen hal.
Alleen een eindeloze, zwarte leegte.
En een stem die fluisterde: "Je had de trap moeten nemen."
Reactie plaatsen
Reacties